وابستگی عاطفی وقتی است که ما برای بقا،به دیگران نیازمند باشیم، انتظار داشته باشیم دیگران کارهایمان را به انجام رسانند،تصویر خود را در آیینه ی دیگران ببینیم، از دیگران بخواهیم به جای ما تصمیم بگیرند و از نظر مادی مخارج ما را عهده دار شوند.
وقتی از نظر عاطفی وابسته ایم، شادمانی خویش ، مفهوم (خود)مان و حال خوب مان را از دیگران انتظار داریم.
ما از ترس طرد شدن ، ترک شدن و رویارویی از خواسته ها و نیازهایمان چشم پوشی می کنیم.
وابستگی عاطفی ما را در خدمت ترس های خود و امیال دیگران قرارداده و به شدت آزادی خود بودنمان را محدود می کند. وقتی از نظر عاطفی وابسته ایم باورمان این است که کلید آرامش ما در دست های دیگران است و آنان بهتر از خودمان خیر و صلاح مارا می دانند ، یا ابورمان شده که برای کسب محبت و عشق دیگران باید از خودمان بگذریم.
قبل از اینکه حتی اصطلاح وابستگی عاطفی به گوشم خورده باشد می دانستم که به شکل مرموزی زندگی ام را تحویل دیگران می دهم.در واقع فرقی هم نمی کرد که این دیگران، پدر و مادرم، همسرم، فرزندانم، دوستانم یا همکارانم باشند.اگر آنها از من راضی بودند می توانستم خشنود باشم.اگر تاییدم می کردند، احساس ارزش می کردم.اگر آن ها مجوز صادر می کردند به خود اجازه می دادم کاری را بکنم یا کسی باشم. منتظر می ماندم تا مهر تایید از طرف آن ها صادر شود و تنها در آن صورت بود که می توانستم قدمی بردارم یا موضع خود را آشکار کنم.هیچ گاه خودم نبودم بلکه همواره برای فردی که می خواستم راضی اش کنم آن کسی میشدم که تصور می کردم او میخواست باشم.چون نی توانستم همیشه همه را از خود راضی نگه دارم ولی سعی خودم را می کردم.این همان وابستگی عاطفی است!
نادیده گرفتن یا قربانی کردن خود در قربانگاه انتظارات دیگران –آنچه تصور می کنیم دیگران از ما انتظار دارند-ما را بی خویشتن می کند. در واقع ما بدون آگاهی از خویشتن خویش شهامت ابراز وجود و پذیرش تجربه ی رنج و شادی که با خود همراه داریم، زندگی واقعی نمی کنیم.بودن ما مثل بودن آینه است تنها انعکاس دهنده ی زندگی دیگران هستیم. تا زمانی که نتوانیم خویشتنی بی همتا و زیبا ( گاهی زشت، سطحی و مادی) باشیم نخواهیم توانست به خود و دیگران عشق بورزیم در حالی که عشق ورزی تنها هدف زیستن است.
علت چیست که زنانی بسیار با وابستگی عاطفی مشکل دارند؟
محققان بسیاری از جمله کرول گیلگان در کتاب با صدایی متفاوت به شکلی برجسته و قابل ملاحظه نشان می دهد که چگونه و چرا زنان نیازی عمیق به چسبندگی عاطفی و صمیمیت دارند.این امر به خودی خود بد نیست.در حقیقت چنین تمایلی است که از میان آدمیان ، عشاق ، دوستان و مادران شکفت آفرین به وجود می آورد.اما زمانی که چنین نیازی از مرز تعادل خارج می شود و با نیاز ( خود بودن) مان منافات پیدا می کند امکان وابستگی عاطفی بسیار زیاد می شود. به این معنا که خویشتن خویش را گم می کنیم و همراه آن توانایی های خود را از دست می دهیم. ما از هرچه ارتباطمان را با دیگران خدشه دار کند هراسناک می شویم. قطع ارتباط را به مثابه خطری در زندگی مان دانسته و از آن می ترسیم.
ترس از دوست داشتنی نبودن ، طرد شدن و خودخواه قلمداد شدن عامل مهمی است که ما را در زنجیر وابستگی عاطفی نگه می دارد. بنابراین چالش ما باید در دو سطح مهم انجام گیرد. اول آنکه صادقانه باور کنیم که هیچ اشکالی ندارد ما خودمان باشیم و دیگر اینکه بیاموزیم زندگی کنیم ، پیش رویم و ترس های مان را درمان کنیم.
برگرفته از کتاب زن و رهایی از وابستگی
