کلیدهای تربیت پسران

همه ما، مردان جوانی می خواهیم که شاد، خلاق، پرانرژی و مهربان باشند. ما پسرانی نیاز داریم که در آینده به مردان جوانی تبدیل شوند که به دیگران اهمیت می دهند و در حل مشکلات سهیم اند و در عین حال ظرفها را می شویند و اتاقشان را مرتب می کنند. سالها تلاش شده است تا مرد بودن و ویژگی های مردانه نفی شود و نشان داده شود که دختران و پسران درست مانند هم هستند. اما این نگرش بی نتیجه است. کم کم درک می کنیم که چگونه صفات مردانه پسران را (به هر شکلی که ممکن است) مورد تحسین قرار دهیم، نه آنکه این صفات را بی ارزش بدانیم. در این مقاله به زمینه های مهم درک پسران می پردازیم. پسران در زندگی راحت و عاری از مشکل تبدیل به مرد نمی شوند. نمی توانید غذای آنها را آماده کنید، لباس برایشان تهیه کنید و یک روز متوجه شوید که به مرد تبدیل شده اند! برای رسیدن به این مرحله فرآیند خاصی را باید طی کرد.

سه مرحله رشد پسران

مراحل رشد پسران شامل موارد زیر است:

1-از تولد تا شش سالگی : سالهای آرام 

اولین مرحله از زمان تولد تا شش سالگی است؛ یعنی سنینی که پسر بیشتر متعلق به مادرش است. او پسر “مادر” است،حتی اگر پدرش نقش مهمی را در این مرحله ایفا کند. در این مرحله، هدف آن است که عشق و حس امنیت بالایی را به او بدهیم و تجربه ای گرم و لذت بخش از زندگی برایش فراهم آوریم.

نوزادان، نوزاد هستند. دختر یا پسر بودن برایشان مهم نیست و برای ما نیز نباید فرقی کند. نوزادان دوست دارند که آنها را در آغوش بگیریم، با آنها بازی کنیم، آنها را قلقلک بدهیم و بخدانیم. آنها دوست دارند محیط پیرامون خود را کشف کنند .شخصیت نوزادان بسیار متفاوت است ، نگهداری از برخی از آنها آسان است. آنها آرام هستند و ساعت های طولانی می خوابند. برخی دیگر پر سر و صدا ، هوشیار و بی خواب هستند و همیشه می خواهند کاری انجام دهند . برخی از بچه ها ناآرام و مضطرب هستند و باید همیشه به آنها اطمینان داد که در کنارشان هستیم و دوستشان داریم. نوزادان و کودکان نوپا بیش از همه دوست دارند که پیوند خاصی حداقل با یک شخص برقرار کنند . این شخص معمولا مادر آنهاست چراکه از یک سو بیش از همه مشتاق این کار است و از سوی دیگر شیر برایش فراهم می کند و برای در آغوش گرفتن و آرام کردن او مناسب تر است. مادر معمولا بهترین فردی اسات که می تواند نیازهای کودک را برآورده سازد. 

تفاوت های جنسیتی کم کم بروز می کند. نوزادان پسر حساسیت کمتری نسبت به چهره ها نشان می دهند . نوزادان دختر حس لامسه بهتری دارند. پسرها سریع تر رشد می کنند و قوی تر هستند، با این حال مشکلات بیشتری در مورد جدایی از مادرشان نشان می دهند. اگر مراقبت اصلی به عهده مادر باشد، پسر، او را به عنوان اولین الگوی خود برای عشق و صمیمیت می نگرد. از سنین نوپایی به بعد ، اگر مادر بدون آنکه پسرش را تنبیه کند یا او را خجالت زده سازد ، محدودیت های سختی برایش تعیین نماید، او براحتی آنها را می پذیرد . علاقه مادر به آموزش دادن و صحبت کردن با پسرش ، کمک می کند تا مغز او رشد کند و به این ترتیب مهارت های کلامی بیشتری کسب کند و اجتماعی تر شود. این موضوع برای پسران اهمیت بسیاری دارد ، زیرا آنها در کسب مهارت های اجتماعی بیش از دختران به کمک نیاز دارند. 

اگر در یکی دوسال اول زندگی پسر ، مادر افسردگی شدید داشته باشد و توجه زیادی به پسر خود نشان ندهد ، ذهن پسر دستخوش تغییراتی می گردد و به “ذهنی غمگین” تبدیل خواهد شد. اگر مادر عصبانی باشد ،پسرش را بزند یا ناراحت کند، پسر گیج می شود که آیا مادر او را دوست دارد یا نه . 

مهد در سالهای اولیه برای پسران مناسب نیست 

در صورت امکان پسر باید تا سه سالگی با یکی از والدینش در خانه باشد. پسران در سنین پایین تر از سه سالگی نمی توانند با طبیعت خود هماهنگ شوند. پسران بیش از دختران به هنگام جدایی نگران می شوند و از نظر عاطفی بیشتر ضربه می خورند . بعلاوه ممکن است پسران زیر سه سال در مهد کودک رفتاری ناآرام و خشن داشته باشند و چنین رفتاری را تا زمان مدرسه با خود حفظ کنند. .مراقبت توسط یکی از بستگان یا اعضای خانواده، برای پسران زیر سه سال بسیار بهتر از مهد کودک است. بچه های زیر سه سال باید روز های طولانی کودکی را با افرادی بگذرانند که برایشان اهمیت خاصی دارند. پسر باید اولین درس ها را در فضایی سرشار از صمیمیت ، اعتماد، گرمی ، لذت و مهربانی بیاموزد. 

2-از شش تا چهارده سالگی: آموختن مذکر بودن 

مرحله دوم از شش تا چهارده سالگی است. او بر اساس کنش های درونی خود کم کم می خواهد یاد بگیرد که یک مرد باشد و از نظر علایق و فعالیت ها هرچه بیشتر شبیه پدرش شود. (گرچه مادرش در این مرحله بسیار سهیم است و دنیای اطراف نیز برایش اهمیت پیدا می کند.) هدف این مرحله ایجاد مهارت و شایستگی، در کنار حس مهربانی و شادابی و تبدیل او به فردی متعادل است. در این حالت او از اینکه یک پسر است حس خوبی دارد و احساس امنیت می کند. 

در شش سالگی تغییر مهمی در پسران رخ می دهد . در این سن جنسیت مذکر پسران به صورت ناگهانی بروز پیدا می کند. حتی پسرهایی که زیاد تلویزیون تماشا نکرده اند ، یکباره علاقه مند می شوند که شمشیربازی کنند، شنلی مانند زورو بپوشند، دعوا کنند ، کشتی بگیرند و سر و صدای زیادی برپا کنند. اتفاق دیگری نیز رخ می دهد که واقعا اهمیت دارد : پسربچه ها در حدود شش سالگی به پدر، پدرخوانده یا هر مرد دیگری که در اطرافشان باشد می چسبند و می خواهند با او باشند، از او بیاموزند و از رفتارش الگوبرداری کنند. آنها می خواهند بدانند که چگونه یک انسان مذکر باشند. اگر پدری در این زمان به پسرش بی توجهی کند، پسر برای جلب توجه او با تمام وجود تلاش می کند. این تغییر علاقه ناگهانی کودک به پدر به معنای آن نیست که مادر صحنه را ترک می کند. پسران باید بدانند که می توانند روی مادرشان حساب کنند و مجبور نیستند بر احساسات لطیف خود سرپوش بگذارند. اگر آنها بتوانند در عین حال که به مادرشان نزدیک هستند، پدر را نیز به جمع خود اضافه کنند ، همه چیز به بهترین نحو پیش می رود. 

نکاتی ضروری برای پدری کردن  

از سنین پایین شروع کنید . از دوره حاملگی همسرتان پدری کردن را شروع کنید . در مورد آرزوهایتان برای فرزندتان صحبت کنید و در هنگام تولد نوزاد حضور داشته باشید . از همان ابتدا در مراقبت از کودک مشارکت کنید. این زمان برای ایجاد ارتباط بسیار مهم است . مراقبت از نوزاد بر هورمون های بدنتان تاثیر می گذارد و اولویتهای زندگیتان را تغییر می دهد . پدرانی که از نظر جسمی از کودک مراقبت می کنند، مجذوب آنها شده و با آنها هماهنگ میشوند. حتی اگر شغلی تخصصی دارید، آخر هفته یا تعطیلات خود را به کودک اختصاص دهید. وقت صرف کنید توجه کنید . پدران باید به موقع به خانه بیایند ، تا با بچه هایشان بازی کنند، بخندند، به آنها آموزش بدهند .احساسات خود را نشان دهید . می توانید فرزندتان را در آغوش بگیرید، قلقلک دهید و با هم کشتی بگیرید و یا کارهای ملایم تری نیز انجام دهید. داستان خواندن ، در کنار هم نشستن . به کودکتان بگویید که چقدر عالی، زیبا، خلاق و باهوش هستند. (این عبارات را زیاد و با احساس به کار ببرید).سخت نگیرید .

از بودن در کنار فرزندانتان لذت ببرید. اگر در کنار آنها هستید تا مرتکب اشتباهی نشوند یا به آنها تحکم کنید ، بدانید که این “بودن” از کیفیت بالایی برخوردار نیست، چون کیفیت یا به عبارت دیگر چگونگی حضور بسیار با ارزش است. مسئولیت پذیر باشید . در تصمیم گیری ها مشارکت کنید ، بر تکالیف مدرسه و تکالیف خانه بچه ها نظارت کنید. روش های انضباطی ملایم اما مشخصی را در پیش بگیرید. به حرف های آنها گوش دهید و به احساساتشان اهمیت دهید. 

3-چهارده سالگی به بعد: مرد شدن 

آخرین مرحله، سنین چهارده سالگی تا بزرگسالی است که پسر برای آنکه سفر خود را برای رسیدن به مرحله بزرگسالی کامل نماید، نیاز دارد از مشاوران مرد، اطلاعاتی دریافت کند . در این مرحله نقش پدر و مادر کمی کمرنگ تر می شود اما باید طوری برنامه ریزی کنید که مشاوران خوبی در زندگی پسرتان وجود داشته باشد . در غیر این صورت او مجبور است برای شناخت خود به گروه همسالانی که شایستگی لازم را ندارند، تکیه کند. هدف از این کار آن است که او با پیوستن هرچه بیشتر به جامعه بزرگسالان، مهارتها، مسئولیت پذیری و احترام به خود را بیاموزد. 

در حدود چهرده سالگی ، مرحله جدیدی آغاز می شود. معمولا در این سن، پسر رشد سریعی دارد و اتفاق مهمی در درون او می افتد- سطح تستسترون در بدن او تا 8 برابر افزایش می یابد. گرچه هر پسری ویژگی های خاص خود را دارد ، اما معمولا در این سن کمی اهل بحث و جدل ، ناآرام و دمدمی مزاج هستند. این بدان معنی نیست که آنها دارند بد می شوند – بلکه تنها به صورت یک خود جدید متولد می شوند و کشمکش همیشه مستلزم تولد است. آنها نیاز دارند تا پاسخ سوالات بزرگی را بیابند، ماجراها و چالش های جدیدی را آغاز کنند و مهارتهایی را برای زندگی بیاموزند. این سالها، سالهای ورود به دنیای بزرگسالان و جداشدن از والدین است. والدین باید به دقت و با مراقبت از دور شاهد بچه ها باشند. یک پسر چهارده یا شانزده ساله به ندرت آمادگی دارد تا به حرف های والدین توجه کند . باید کسانی وجود داشته باشند تا به عنوان پلی بین شما و او قرار بگیرد و این کاری است که مشاور و مربی می تواند انجام دهد. 

کلام آخر 

لطفا توجه کنید: این مراحل بیانگر تغییر جهت ناگهانی از یکی از والدین به دیگری نیست . بهترین حالت این است که طی سالهای کودکی و نوجوانی پدر و مادر هر دو مشارکت کامل داشته باشند. مشخص است که بین شش تا چهارده سالگی پسران، پدرها نباید تمام مدت مشغول به کار، یا از نظر عاطفی یا فیزیکی از خانواده دور باشند. اگر چنین کنند به طور یقین پسرانشان آسیب می بینند. این مراحل به ما می آموزند که وقتی پسرانمان دوره نوجوانی را طی می کنند، برای تربیت بهتر آنها ، باید کمک بیشتری از جامعه بگیریم. بسیاری از مشکلات (بویژه مشکلات رفتاری پسران ، بی رغبتی آنها به مدرسه و قانون شکنی مردان جوان از قبیل نوشیدن مشروبات الکلی، دعوا کردن و…) به این علت است که ما از این مراحل رشد آگاهی نداشته ایم. بنابراین توصیه می شود برای تربیت فرزند به بهترین نحو حتما از مشاور کودک و نوجوان کمک بگیرید.