اگر بر خودتان کنترل ندارید، نمی‌توانید ارتباط خوبی برقرار کنید
گاهی وقتی مردم استرس دارند ، از فکر کردن بدشان می آید و اتفاقا در این هنگام بیشترین نیازرا به فکر کردن دارند.
همه افرادی که در اینترنت یا دیگر فضاها مرا می شناسند ، فقط در پی یک چیز هستم : ” ارتباط “
همه ما انسانها برای این ارتباط عطش داریم . ما انقدر در پی این ارتباط هستیم که با خوشحالی برای آن پول و وقت صرف می کنیم . و این جست وجو ، بسیار قوی ، جهانی و دست یافتنی است ، به ویژه در این عصر دیجیتال . ما به اینترنت وصل می شویم تا دوستان دبیرستانی مان را باز یابیم .از طریق شبکه بی سیم به اینترنت وصل می شویم تا بتوانیم با دوستانمان ازطریق صدا یا داده ها مرتبط باشیم و گاهی حتی بل غریبه ها مرتبط می شویم .
ارتباط
ما انسان ها بیش از هر زمانی به شکل های مختلف به صورت یک جامعه در ارتباط هستیم . پس چرا با وجود همه ی این ارتباط ها ، در پی ارتباط بیشتری هستیم ؟ به عقیده ی من ، توانایی در حال رشد ما برای ارتباط از طریق فناوری نگرانی ما را درباره ی جدا ماندن کم نکرده است ، بلکه به طور تصاعدی آن را افزایش داده است .مثلا به سفر فکر کنید . این هفته از خانه ام در آتلانتا رفتم تا با خانواده های نظامیان کلورادو کار کنم .صد سال پیش ، این سفر با قطار یا کالسکه حدود یک هفته طول می کشید . پس از رسیدن به مقصد ، حدود یک هفته دیگر طول می کشید تا یک کارت پستال برای خانواده ام بفرستم و بگویم سالم رسیده ام . تصور کنید چه مدت باید منتظر می ماندند تا نگرانی و اضطرابشان تمام شود و با خیال راحت به زندگی شان برسند .
حال ببینید امروز مسائل چگونه اند . به محض آنکه هواپیما پس از یک سفر سه ساعته به زمین می نشیند ، تلفن همراهمان را بیرون می آوریم و به عزیزانمان می گوییم به سلامت به مقصد رسیده ایم . به نظر نمی رسد این امر شبیه آزادی آرامش بخش و قدرت بخشی باشد که این ارتباط پیش تر وعده اش را داده است ، بلکه شبیه نوعی وابستگی تضعیف کننده به شیوه های سطح زندگی امروز است . به نظر نمی رسد این امر ، ارتباط درستی باشد ، بلکه شبیه اعتیادی نگران کننده است .
پس مشکل کجاست ؟ از آن مهمتر آنکه راه حل آن چیست ؟
اولین مشکل آن است که این شبه ارتباط های سطحی از طریق فن آوری امکان برآورده کردن عمیق ترین خواسته هایمان را به خصوص در دراز مدت ندارند . ببینید ، این تامین کننده های روابط الکترونیکی در ایجاد توهمی از واقعیت و روابط نزدیک ، بهتر شده اند و فراسوی نگرانیهای زندگی رفته اندو تواناییهای ما انسانها را افزایش داده اند . اما چیزی که عصر دیجیتال آن را ” ارتباط ” می خواند ، تنها یک آشنایی است .
ما باهمدیگر به شکلی که هرگز تجربه اش نکرده ایم ، آشنا می شویم . اما همه ی ما چیزی بیش از آشنایی محض می خواهیم . چیزی عمیق می خواهیم . چیزی خصوصی . چیزی منحصر به فرد و همه ی ما همیشه آن را داریم.
