درباره ی حاضر جوابی کودک بیندیشید
بار اول که کودکی در برابر والدین خود حاضر جوابی می کند؛ فقط عاطفه ای است که صادقانه ابراز شده است و معمولاً نشان دهنده ی آن است که او از چیزی خوشش نمی آید.مشکل،عقیده کودک نیست – مسلماً او حق اظهار عقیده را دارد – مشکل واقعی،نحوه ی بیان عقیده ی خود است.اگر والدین بلافاصله،نحوه ی ارتباط برقرار کردن کودک با دیگران را تصحیح نکنند – الگو ادامه یافته و به مرور زمان بدتر خواهد شد،چرا که کودک تصور خواهد کرد که این شیوه ای قابل قبول برای بیان احساسات خود است.
چه کارهایی باید انجام دهید
– آن را مشخص کنید. زمانی که کودک تان در برابر شما حاضر جوابی میکند، فوراً بدان اشاره کنید.به چشمان کودک خود نگاه کرده و با لحنی جدی و قاطعانه چیزی مانند این بگویید: ” اسم این رفتارت حاضر جوابیه و شیوه ی درستی برای گفتن نظرت نیست” .سپس، از آنجایی که می خواهید آداب معاشرت را به کارگیرید: ” لطفاً ، با مامان اینطوری صحبت نکن “.
– آموزش دهید.دلیل حاضر جوابی کودکتان، این است که او با شما مخالف است. مشکل، مخالفت او نیست ؛ بلکه نحوه ی برخورد با آن است که مشکل زاست.با نشان دادن نحوه ی ارتباط برقرار نمودن مودبانه، به او آموزش دهید که چگونه مودبانه و محترمانه، نظرات خود را ابراز کنند: ” چیزی که دوست دارم از زبان تو بشنوم اینه: ” مامان، میشه لطفاً یه کمی دیگه بازی کنم؟” این طوری مودبانه است.”
– مراقب الگو پذیری نامناسب باشید.مراقب دوستان و خواهر و برادر بزرگتر او باشید. به برنامه های تلویزیونی که موقع حضور کودک تان در اتاق روشن است دقت کنید.کودکان از طریق تقلید از رفتارهای دیگران است که یاد می گیرند.آنچه که وارد گوش کودکان می شود،اغلب از دهان آنها خارج می شود.
– مداومت داشته باشید.این وضعیتی است که طی دوران کودکی،هرازگاهی پیش خواهد آمد و با راهنمایی آرام و ملایم مهار می شود.کلید موفقیت،ثابت قدم بودن در تعهد خود مبنی بر توجه نشان دادن بر هر ماجرای حاضر جوابی از سوی کودک تان است.
چه کار هایی نباید انجام دهید.
– به او قدرت انجام این کار را ندهید.هرزمان که کودکتان،حاضر جوابی می کند، اجازه ندهید که تبدیل به یک بحث دو طرفه بین دو فرد همسطح شود.به هرحال مشکل موضوعی نیست که منجر به حاضر جوابی شده است.بلکه خود حاضرجوابی است که نیاز به توجه و رسیدگی دارد.
– آن را نادیده نگیرید.شما باید در واکنش خود نسبت به حاضر جوابی مداومت داشته باشید.اگر شما به صورت انتخابی،یعنی بسته به چگونگی و زمان اتفاق افتادن، آن را نادیده بگیرید، در آن صورت مطمئن باشید که به مرور زمان باید با حرف های زشت بیشتری برخورد کنید
– فریاد نکشیده و یا کتک نزنید. کودکی که با یک حرف نیشدار و طعنه آمیز منفجر می شود، می تواند بدترین احساس را در والدین ایجاد کند، که به طور شگفت آوری احساس بی احترامی و عدم محبوبیت خواهد کرد.واکنش نشان دادن با خشم غیر فکورانه و بی منطق ممکن است کودک تان را وادار به سکوت کند، اما مشکل را حل نخواهد کرد.
” برگرفته شدهاز کتاب انضباط بدون گریه “
