مسیری که کمتر کسی آن را طی می کند
بسیاری از افراد فقط می خواهند خود را با شرایط وفق دهند. ما برای جامعه ارزش قائلیم، به آن احساس تعلق خاطرداریم و آن را امن می شماریم.حتی ممکن است پس از چندی آن را بخشی از هویت خود بدانیم و تصور کنیم همان کسی هستیم که نامیده می شویم. مادر، دکتر، وکیل، معاون رئیس جمهور، مأمور فروش، معلم.
معیارهایی را که به ما آموخته شده است دنبال می کنیم و با آن بزرگ می شویم؛معیارهایی مانند: برو مدرسه، شغل خوب بگیر، قوانین را اجرا کن، هر چه گفتند انجام بده، به افراد با تجربه گوش کن، از خط خارج نشو، از خطر حذر کن، محکم به آنچه داری بچسب، برای روز مبادا پس انداز کن، از خودت مراقبت کن، مواظب باش صدمه نبینی، متواضع باش، وقت شناس باش، سخت کار کن، کاری را که شروع کرده ای تمام کن، و اگر این قوانین را دنبال کنی موفق و خوشبخت خواهی شد.
من به این طرز تربیت بزرگ شدم که همیشه برای روز بعد برنامه ریزی کنم. به گونه ای به من آموخته شده بود که موفقیت و خوشبختی جایی در آینده است، مثلاً بعد از اخذ مدرک تحصیلی یا ترفیع شغلی. من از عشق و توجه معلمان، والدین و متخصصانی که این گونه توصیه ها را به ما می دهند، قدر دانی می کنم. آنها می توانند به ما کمک کنند اما هیچ گونه ضمانت اجرایی ندارند. تنها زمانی که حقیقتاً اهمیت دارد همین لحظه است. آیا در این لحظه احساس شادی و موفقیت می کنیم؟
در مواجهه با طلاق دردناکم یک مسئله را خوب می دانستم: از عهده اش بر می آیم. قبل از این هم در مسیر مشابهی قرار گرفته بودم؛ زمانی که پدرم را در اثر سرطان از دست دادم. در واقع هر بار که با شکستی سخت در زندگی مواجع می شدم، از عهداش بر آمدم و هر شکست با خود درسی در باره ی زندگی و خودم به ارمغان آورده و مرا سعادتمند کرده بود. اکنون وقتی به لیوانی (( نیمه پر )) می نگرم، لبخندی می زنم. شاید همین مقدار هم عالی است. شاید آنچه در لیوان هست همان مقداری است که اکنون به آن نیاز داریم و باید شاکر باشیم .
شاید ما فقط به نیمی از لیوان نیاز داریم. شاید هیچ نیاز بیشتری نداشته باشیم وهمان مقدار برای مان کفایت کند. شاید این نیمه به حدی چکیده و مغذی شده باشد که بتواند گله ای را سیراب کند. یا شاید مشکل خود لیوان است و ربطی به مقدار و محتوای آن ندارد. حل مشکل درون جعبه در زمانی که خود جعبه ( الگوها ) است، مسئله ای را حل نمی کند. ما می توانیم به سرعت انتقاد یا قضاوت کنیم. می توانیم بدون فکر دچار وسوسه شویم. اگر ادعا کنم چیزی یاد گرفته ام، این است که هرمصیبتی با خود سعادتی به دنبال دارد.
جمعه سیزدهم به روزی شاد و مبارک برای من تبدیل شده است. اسم من مترادف با اسمی در مورد الهام بخشی و موفقیت است. آزمون ها و رنج های دوران رشدم همراه با زخم ها و شکست های مضاعف، تنها مرا قوی تر کرد. در واقع این تجارب به من اعتماد به نفس عظیمی داد و به طور یقین به عنوان معلم، نویسنده و مشاور، از من فردی خردمندترو مؤثرتر ساخت. بدون کسب این تجارب شگرف هیچ گاه در جایگاه زندگی و شغلی کنونی نبودم و به بن بست رسیده و دچار دوروتسلسلی باطل بودم، صرفاً چون باور داشتم که لیوان نیمه ی خالی است و سرنوشت من این بوده که نفرین شده باشم.
من نیز مثل بسیاری دیگر فرصت منفی گرایی داشتم. اما مسیر دیگری را انتخاب کردم. من شنیدم که پزشکان متخصص گفتند دیگر هیچ وقت نمی توانم فوتبال بازی کنم، اما تصمیم گرفتم که در هر حال بازی کنم. بازی فوتبال مرا به دانشگاه نتردام هدایت کرد،همراه با برچسبی که روی آن نوشته شده بود: امروز مثل یک قهرمان بازی کن. من شنیدم که رئیس سابقم گفت هرگز نمی توانم نویسنده ی قابلی شوم و من این خیال باطل را به چالش کشیدم و تا این لحظه هجدهمین کتاب خود را به نگارش در آورده ام. من سخنان افراد معتمدی را شنیدم که توصیه می کردند برای طلاق باید وکیل استخدام کنم، اما من و همسرم در نهایت صلح و صفا این مسئله را به پایان رساندیم.
شاید بعضی ها این حالت را لجبازی بنامند، اما من دوست دارم آن را هشیاری بخوانم. در مورد آنچه انتخاب می کنید که در این دنیا ببینید، هشیار باشید.
قدرت بینش و برداشت را شناسایی کنید و آن را محترم بشمارید. تعادل شگرفی در یین ویانگ، تاریکی و روشنایی، مؤنث و مذکر، وجود دارد. به دقت نگاه کنید و بر نکات مثبت پافشاری کنید. آنها همیشه در زندگی وجود دارند. گاهی مخفی می شوند و گاهی بعدها در زندگی خودی نشان می دهند. اما اشتباه نکنید: برداشت های شما واقعیات شما خواهند شد. اشراف به این حقیقت خیلی از مسائل را عوض می کند.
بر گرفته از کتاب نیمه ی پر برداشت های شما به واقعیت می پیوندد
مرکز مشاوره گروه همراه سعادت آباد
