یادگیری برقراری ارتباط و گوش دادن همدلانه، قسمت مهم و حیاتی فرزندپروری است. ارتباط مهربانه ،رشد یک دلبستگی سالم را که به خصوص در بنا کردن یک رابطه والد-فرزندی قابل اعتماد بسیار مهم است،مورد حمایت قرار میدهد. مطالعاتی که در فرهنگهای مختلف انجام شده، نشان میدهد که یکی از عناصر مشترک در دلبستگی سالم، توانایی والد و غرزند در دادوستد متقابل پیام ها است. این ارتباط به این معناست که پیامهایی که توسط کودک فرستاده میشود، مستقیما به وسیله والد دریافت و درک می شود و والد بدان پاسخ میدهد. این ارتباط مربوط احساس زنده و انرژی بخشی از پیوند به وجود می آوردکه اساس روابط پرورش دهنده در طول زندگی است. ارتباط مبتنی بر همکاری متقابل یا رتبط به ما اجازه میدهد تا با اتخاذ نقطه نظر دیگری و دیدن انعکاس نقطه نظرات خودمان در پاسخ آنها، ذهن خود را گسترش دهیم.
از آغاز زندگی نوزاد برای تلاش برای بقا و رشد یافتن نیاز به ارتباط متقابل دارد. وقتی طقلی لبخند میزند یا صداهایی ایجاد میکند، یک والد پرورش دهنده با لبخند زدن و تقلید برخی از صداهای کودک، به او پاسخ می دهد، سپس مکث میکند و منتظر میشود تا طفل مجدادا پاسخ دهد.
بدین ترتیب یک گفت و گوی دو طرفه شروع میشود که به طفل میگوید: من تو را میبینم و به تو گوش میدهم و به تو بازتابی از خودت که با ارزش است میدهم تا تو خودت هم برای خودت ارزش قائل شوی.من تو را همان طور که هستی دوست دارم.
بنابراین از طریق یک گفتگو متقابل ساده رد و بدل کردن عللامتهایی که حسی از پیوند را به وجود می اورذ، یک پیوند ایجاد میشود. سلامت هیجانی فرزندمان با این گفت و گوی صمیمانه متقابل و با کمک از مشاوره کودک ساخته میشود.
وقتی ارتباط مربوط در تعاملات ما وجود دارد، حس خود ما با دیگری خوب و درست است و ما احساس میکنیم که دیگری ما را درک می کند.احساس میکنیم که در دنیا تنها نیستیم.یادگیری در یک بافت اجتماعی اتفاق می افتد. از طریق پیوند پیدا کردن با یکدیگر، کودکان هم دانش اجتماعی و هم درک از خود را، که هیچگاه نمیتوانستند در انزوا بدست یابند، بنا کنند.
اجتماعی شدن یا جامعه پذیری به معنای انتقال ارزشهای اجتماعی از والدین به فرزندان است و الگوهای پرورش فرزندان در چگونگی شکل گیری هویت و درونی کردن ارزش های اجتماعی نقش مهمی دارد. این الگوها شامل پذیرش، کنترل و کمک در کودکان می باشد.
پذیرش: والدین پذیرا فرزندان خود را همانطور که هستند میپذیرند، زیرا بر این باورند که هر فرزندی بیهمتا و خاص است و خصوصیات مثبتی دارد که باید کشف شود. والدینی که پذیرا نیساتند، فرزندشان را همان طور که هستند نمیپذیرند، بلکه انتظار دارند فرزندشان شبیه کسی باشد که آن ها میخواهند که در نهایت فرزندانی با اعتماد به نفس و هویت ضعیف پرورش میدهند.
کنترل: به معنای نظارت بر فرزندان و ارئه بازخورد به آنان بر اساس یک سری قواعد و معیارهاست. والدین معمولا در اعمال کنترل متفاوت عمل میکنند. عده ای از آنها میخواهند بر تماام رفتارهای فرزندشان کنترل داشته باشند، در حالی که عده ای دیگر سعی میکنند تنها روی برخی رفتارها از قبیل پرخاش و … نظارت داشته باشند.
محبت: محبت به معنای دوست داشتن فرزندان و ابراز احساسات مثبت، توجه، نوازش و پذیرش کودکان به عنوان موجودی دوست داشتنی، قابل احترام و متمایز از ماست.
مرکز مشاوره کودک و نوجوان گروه همراه در سعادت آباد تهران
